Hayat esasen duygusal bir yolculuk ve bu yolculukta zaman zaman acı çekmek gibi yıpratıcı dönemeçler de mevcut…
Birçoğumuz hayatın iniş çıkışlarına ve duygusal zorluklara karşı direncimizi sağlamlaştırmak için mücadele ederken,
Bazen acı çekmek, hüzünleri içselleştirmek ve geçmişin matemine sarılmaktan gizemli bir haz aldığımız da olur.
Bu garip çekim, bizlere esasen insan psikolojisinin karmaşıklığına dair sıra dışı bir pencere sunuyor.
İnsanlar neden acı çekmek, hüznü boyutlandırmak ve geçmişin yükünü hiç bırakmamacasına taşımaktan “bir tür tuhaf zevk” alırlar?
İnsan psikolojisi acının ve hüznün çekiciliğini, geçmişin matemini tutmanın zevkini körükleyen karmaşık bir laboratuvar gibi sanki…
Bu yazıda duygusal labirentlerin içinde dolaşarak,
Acı çekmek, hüzünleri beslemek ve geçmişin matemini yaşamanın ardındaki psikolojik katmanları keşfedeceğiz…
Acı Çekmenin Karşı Konamaz Çekiciliği
Charlie Chaplin bir gün sahnede seyircilere bir şaka yapar, herkes gülmeye başlar…
Chaplin aynı şakayı tekrar yapar, bu sefer birkaç kişi güler…
Aynı şakayı bir kez daha yapar,
Artık hiç kimse gülmez!!!
Ve o muhteşem cümlesini herkesin yüzüne tokat gibi vurur:
Aynı şakaya defalarca gülemiyorsunuz…
O zaman neden aynı şey için tekrar tekrar ağlıyorsunuz?
Acaba acı çekmek insanoğluna haz mı veriyor?Charlie Chaplin
Esasen hayatın her anının tadını çıkartmalı,
Çünkü hayat çok güzel…
Ve,
Bu dünyada hiçbir şey kalıcı değil,
Hatta kendimizi kahrettiğimiz dertlerimiz, hüzünlerimiz ve endişelerimiz bile!!!
Acı Çekmek Ama Ne Zamana Kadar?
Gerçek adalet, her hatanın bedelini bir kez ödetir;
Gerçek adaletsizlik ise her hatanın bedelini tekrar tekrar!!!
Peki bizler yaptığımız bir hatanın bedelini kaç kez ödüyoruz?
Samimi yanıt binlerce kezdir…
İnsan, dünyada aynı hatanın bedelini binlerce kez ödeyen tek canlıdır.
Diğer hayvanlar her yanlışlarının cezasını bir kez çeker.
Peki ama biz?
Bizim çok güçlü belleğimiz var.
Bir hata yaparız ve ardından kendimizi yargılarız, kendimizi suçlu buluruz, kendimize sayısız cezalar veririz….
Eğer adalet diye bir kavram varsa, cezayı bir kere çekmek yeterlidir,
Oysa bizler hatamızı her hatırlayışımızda kendimizi yeniden yargılarız, yeniden suçlu buluruz ve kendimizi yeniden cezalandırırız…
Her hatırlayışımızda tekrar ve tekrar, tekrar ve tekrar hüküm giyeriz.
Eğer bir hayat arkadaşınız varsa,
Ve,
O da size hatalarınızı sürekli hatırlatıyorsa, bu azap bir türlü bitmez…
Peki sizce bu adil mi?
Öte yandan biz eşimize, çocuklarımıza, ebeveynlerimize aynı hatanın bedelini kaç kez ödetiyoruz, hiç düşündünüz mü?
Yanlışlarını her hatırladığımızda, esasen onları yeniden yargılamış oluyoruz.
Veyahut,
Onlar tarafından haksızlığa uğradığımızı düşündüğümüz için biriktirdiğimiz tüm duygusal zehrimizi,
Fırsatını yakaladığımız anda onlara geri akıtır,
Ve,
Aynı hatanın bedelini onlara da defalarca ödetiriz.
Marcus Aurelius'un Perspektifinden Acı Çekmek
Marcus Auerelius, felsefe klasiklerinden biri olan Düşünceler isimli yapıtında şunu önerir:
Başına ne gelirse gelsin,
Geçmişte aynı şey için üzülen, şaşkına dönen, ağlayıp sızlayan insanları getir gözünün önüne…
Şimdi nerede bu insanlar?
Hiçbir yerde…
Öyleyse???
Sen de onlar gibi mi yapmak istersin?
Neden o insanları kışkırtan, etkisi altına alan ve onlara boyun eğdiren bu geçici duygulardan zehirlenmek yerine nasıl faydalanacağına odaklanmıyorsun?
Marcus Aurelius’un zamansız felsefi öğretileri, yaşadığımız hüzünleri düşünme ve acı çekmek ile ilgili algımızı radikal bir şekilde değiştirebilir.
“Başına ne gelirse gelsin, geçmişte aynı şey için üzülen, ağlayıp sızlayan ve sonsuz acı çeken insanları getir gözünün önüne… Şimdi nerede bu insanlar? Hiçbir yerde…” sözleri,
Geçmişin yükünden sıyrılamayanların,
O anki çaresizlik ve acı içinde kaybolanların size nereye gittiklerini hiç sorgulatmıyor mu?
Şimdi, geçmişin getirdiği acıları anlamlandırma, içselleştirme ve güçlenerek yola devam etme vaktidir.
Çünkü,
Her yaşanan an bize içsel bir direnç kazandırabilir,
Eğer ondan alınacak derslere açık olursak…
