Aşkın ilk öpücüğünü kim hatırlamaz? Annesinin yaptığı tatlıları ya da öğleden sonraları bitmek bilmeyen çocukluk oyunlarını nostaljiyle hatırlamayan var mı? Hepimiz mutlu deneyimleri hatırlama yeteneğine sahibiz. Ancak her bireyin kendi senaryosu olan kendi kişisel hikayesi vardır. Bir deneyimi gözden geçirirken beyin özel bir bilinç durumunu benimser . Zihin, sanki bir filmi yansıtır gibi en önemli olayları özetler. Bu geriye yolculuk yapma ve geçmişi yeniden yaşama yeteneğine kişisel veya otobiyografik hafıza denir. Üç yaşından veya daha öncesinden gelen deneyimleri hatırlıyoruz. Otobiyografik hafıza, yaklaşık üç yaş civarında ortaya çıkan ilk hayati hafızayla başlar. Çocuğun zaten bir kimlik duygusu, yeni başlayan bir dili ve bir miktar beyin olgunluğu vardır. Leonardo da Vinci, bir papağanın beşiğini işgal ettiğini ve dudaklarını şapırdattığını hatırladı. Frida Kahlo pencerenin arkasında bir arkadaşının belirdiğini hayal etti. García Márquez, çok küçükken Aracataca'da büyükbabasının onu bir sirk tek hörgüçlü atını görmeye götürdüğünü söyledi ("100 Yıllık Yalnızlık" romanının başında ustaca anlatılan ilk buz taşının kurgusal anısından bahsetmiyorum bile) Tam olarak hafıza ve geçmişle ilgilenen başyapıtı). Gelişim sırasında hafıza duygusal olayları kaydetmeye devam eder. Gençliğimizde, yoğun bir şekilde yaşanan, onları yücelten duygularla birlikte pek çok “ilk”in tadını çıkarırız. Bu da yıllar sonra o anın duygusunu canlılığını kaybetmeden geri kazanmamızı sağlıyor. Daha sonra çoklu duyusal bilgiler de dahil olmak üzere tüm sahneyi görselleştiriyoruz. Yasemin aromalarını, şefkatli ellerin dokusunu veya büyükannemizin dumanı tüten güvecinin tadını koklamak için geri dönüyoruz. Yüzleri ve ifadeleri görüyoruz, seslerin derin tonunu, kahkahalarını duyuyoruz... Bazen bu detaylardan biri çağrışımları tetikleyen anahtardır - Proust'un madeleine etkisi -. Travmatik olaylar söz konusu olduğunda hafıza acıyı korur. 2004 yılında Tayland'da yaşanan tsunaminin kurbanı olan Maria Velon, kendisini çocuklarından ayıran dalgayı hatırlayınca hâlâ ürperiyor. Televizyonda röportaj yapılan 100 yaşındaki bir adam, hikâyeyi anlatırken hâlâ titriyor: İç Savaş sırasında 18 yaşındayken bir kurşun şakağını sıyırmıştı. Detayların hafızası Kişisel tarihimizdeki kritik anları neden bu kadar net hatırlıyoruz? Bilginin birlikte çalışan beyin yapıları tarafından kodlandığını sinir biliminden biliyoruz. Hipokampus , mekansal ayrıntıları kodlar ve görsel korteksten gelen bilgileri birbirine bağlar. Amigdala duyguyu yeniden harekete geçirmek için harekete geçer. Prefrontal kortekste bu duyumlar tutarlı bir anlatı oluşturacak şekilde düzenlenir. Bu, çılgın aktiviteyi tetikleyen milyonlarca nöronun birbirine bağlanmasını içerir. MRI yalnızca orada burada eş zamanlı patlamaların anlık görüntülerini sağlıyor, dolayısıyla henüz tüm yönleri anlamış değiliz. Ancak zihnimizin tamamının aktif olarak işin içinde olduğu tartışılmaz görünüyor. Bu çılgın aktivite sayesinde anıları saklıyoruz ve daha sonra bu geçmiş sahneleri, her zaman tam olarak doğru olmayan bir yeniden yapılandırma yoluyla kurtarıyoruz. Bazı ayrıntılar birleştirilir, diğerleri kaybolur. Travma yoğunlaşır veya hafifletilir. Bazen yeni bilgiler dahil edilebilir, zihinsel boşluklar doldurulabilir ve sahte anılar yaratılabilir . Korku, sevinç ve utanç unutulmuyor. Genel olarak, yaşam boyunca yayılan kişisel anıların ortak bir paydası vardır: anlamları. Bunlar, varlığımız üzerinde olumlu ya da olumsuz etkisi olan yaşamdaki kilometre taşlarıdır. Yüksek bir duygusal yük taşırlar: Utanç, korku, sevinç, mizah… Hiç kimse düğününü, bir çocuğun doğumunu veya önemli bir başarıyı unutmaz. Bir kaybı, bir ayrılığı ya da büyük bir hayal kırıklığını da unutmayız. Üstelik bütün bir neslin ortak anıları da var. Tarihi bir anda patlak veren ve parlaklıklarıyla gözlerimizi kamaştıran olayları saklıyoruz: darbe, Lady Di veya Maradona'nın ölümü, Rolling Stones'un konseri, 11 Eylül saldırıları vb. Milyonlarca beyin, muazzam bir kargaşaya neden olan bu halka açık olayları aynı anda kaydediyor. Bunlara flaş anılar denir . Herkes nerede olduğunu, haberi nasıl aldığını, ne düşündüğünü, ne yaptığını hatırlayacaktır. Görünüşe göre bu tabloda önemsiz yönler vurgulanıyor: Matías Prats'in görüntüsü, İkiz Kuleler, izole bir yorum... Önemsiz ayrıntıları unutmak zihinsel sağlığın bir belirtisidir. Ancak tüm olaylar eşit değildir. Her şey bu anlama sahip değildir. Geçen perşembe akşam yemeği ya da cumartesi günkü polisiye diziler gibi, günlük deneyimlerimizin çoğu birkaç saat sonra yok oluyor. Unutmanın faydasını görüyoruz: İlgisiz gerçekler siliniyor, genel anılar adı verilen bayağı ve sıradan anılarla dolu bir torbada birikiyor. Önemsiz ayrıntıları unutmak zihinsel sağlığın bir belirtisidir. Beyni gereksiz verilerden temizler. Dahası, beynimiz özellikle günlük yaşamın rahatsızlıklarını ortadan kaldırmakla ilgilenir. Toplumsal etkinliğimizi baltalayan küçük olayları çöpe atıyor. Öfke, saçma tartışmalar, rahatsız bekleyişler, sivrisinek ısırıkları vs. buharlaşmak. …. Olumsuzu unutmasaydık yanılsamamızı, geleceğe olan güvenimizi kaybederdik. Artık inisiyatif almayacaktık, gezilere, toplantılara çıkmayacaktık. Aslında zihin bir tür pembe görüşü benimseme eğilimindedir : Olumlu anıların kalıcılığından yanadır. Zamanla yaşlılar mutlu anları yeniden yaşamayı tercih ederler. Manuel Vicent (88), çocukluğunun pazar günlerini deniz kenarında yabani kuşkonmaz toplayarak hatırlıyor. Meksikalı Elena Poniatowska (92), Paris'te kendini babasının kucağında piyano çalarken bulur. Borges, Buenos Aires'in Palermo mahallesinin sokaklarını her zaman yanında taşırdı. Bellek, tabiri caizse, bir duygusal düzenleme mekanizması görevi görür . Anlamlı hafıza Kısacası, yaşamlarımızda neyin önemli olduğunu hatırlamak ve ona tutarlı bir anlam vermek üzere tasarlandık. Geçmiş bir anı her anlattığımızda, ona hayat hikayemizde bir yer, bir anlam veririz. Bu anıların dayanıklılığı hafızamızın kırılgan değil seçici olduğunu kanıtlar. Otobiyografik hafıza kimliğimizi yaratır, ruh halimizi iyileştirir ve bizi sevdiklerimizle birleştiren duygusal bağları güçlendirir. Birisi hayat hikayesini anlattığında, söyleyeceklerini dinleyin. Zaman kaybetmeyeceksiniz, zamanı geri kazanacaksınız, yaşanmış deneyimi yeniden canlandıracaksınız. Kişisel hafıza bizi insan yapar ve aynı zamanda daha da insan yapar. José T. Boyano Profesor Asociado de Psicología. Orientador Educativo, Universidad de Málaga